27 Rijst ..met een vage saus..

Vrijdag rustdag. Na wat zeer handige tips over uitharden van cement hadden we dus opeens niks meer te doen aan de stoves. Gelukkig lag de Stove in een heerlijke Lodge aan zee uit te harden. Het kan slechter.
Aan het strand waren de boys door het dolle heen. De altijd zo stille Ebrima was in de jeep al samen met mij rap-duetten aan het oefenen op mijn aangeheven "The Times they are a changing" van Bob Dylan. Zijn zachte hoge stem rapte "..Mama Africa, tingelingeling.." en zijn gezicht met het lange dunne sikje glinsterde van blijdschap. Ontroerend.
Aan het strand zag ik hem in de verte nog steeds zingen met gespreide vingers , links, rechts, swingend over het harde zand. Pa begon spontaan tekeningen te maken van een koe verderop. En Makam rende vrolijk op en neer naar de 'shop' in de Bush om sigaretten te halen. En ik? Ik plonste met m'n voeten door het koele water van de zojuist gelande golven.
Ondertussen nog even een De Waard tent die me al tijden in de weg staat verkocht aan de Lodge. Vakantiegeld voor volgende week. Want dat ik er echt even uit moet werd vanmiddag wel duidelijk. Eenmaal thuis voelde ik me opeens giga gestresst. Ik moest terug naar zee. Nee, ik moest niks en belandde op bed. Na een woelig slaapje toch naar zee? Zwemmen tegen de stress? Jazeker, maar alleen, zonder Malang.
Het was al over vijfen toen ik de golven indook. Ze knalden tegen m'n lijf en het liefst had ik terug gebokst. Hoe heb ik toch zoveel spanning op kunnen bouwen?
Zittend op de rand van een bedje biggelde er opeens een traan. Ok, het zij zo, het zal wel zijn bedoeling hebben. Op m'n hoofd zong Tracey Chapman dat ze een hug nodig had "Tonight!"
Tsja, waar haal je die zo snel vandaan in een land waar ze van aanhalen geen kaas hebben gegeten. Niet dus.
Dan maar een glas koele witte wijn. En naar de bootjes op zee kijken.
Veel te laat - de zon was zojuist onder gegaan -  kwam ik thuis. Malang! schoot het door me heen. Ach, Africa, hij is wel ergens. 
" You are very late" stond hij opeens op de veranda. Ja klopt, "maar anders wacht ik altijd op jou!"
Hop! in de routinemodus maar weer. Water koken voor bad, rijst verwarmen en poezen eten geven.
Zittend aan zijn bordje rijst presteerde ik het om 'even' te zeggen dat zijn moeder gebeld had, dat haar stepmothers been geamputeerd was gisteren.
Shit! Malang verstarde, nam geen hap meer en keek in het niets voor zich uit. Ongetwijfeld probeerde hij zich een beeld te vormen van Manjie in een ziekenhuisbed. Hoe kon ik zo ontactisch zijn?! Manjie heeft vaak voor hem gezorgd als ik er niet was.
Ik probeerde uit te spreken hoe hij zich duidelijk voelde, verdrietig. Zo zaten we samen stil boven een inmiddels koud geworden bordje rijst.. met vage saus.
Een warm bad en naar bed. Morgen gaat de zon weer op en gaan we voor een herkansing.