Morgen is het acht jaar geleden dat Malang met geweld ter wereld kwam. De weeën hielpen niet en dus zocht de vroedvrouw haar toevlucht tot een ingreep harerzijds. Ze klom bovenop de enorme buik van Matou en perste zijn enorme hoofd er domweg uit. Zijn moeder was zo van streek door de pijn dat ze van geen baby wilde weten. Zijn naam werd Malang Mannen Kalis.
Vandaag kreeg ik per ongeluk een kopstoot van hem: wat een keiharde kop voor zo'n jochie van bijna acht.
Sinds ik in de Roundhut woon, vertoeft hij bij mij als ik in Gambia ben. Was het de bedoeling dat ik zijn oma zou worden, in de praktijk ben ik zijn tweede moeder. Een ouwe moeder. Die hem s'avonds in een warm bad doet en een slaapliedje zingt. Heel ouderwets, maar hij wil het niet missen. Hij kruipt met zijn knuffels om acht uur schoon gewassen onder het laken en begint zelf al te zingen.
"Am I still seven?" vroeg hij vanavond.
"Jaja, nog wel.. morgenochtend ben je acht'.
"And after that?"
"Dan ben je een heel jaar acht".
Dat gaf te denken. Hij was er stil van. Tijdens het zingen vielen zijn oogjes al dicht.
"Suto a dia Malang, slaap lekker.. for soma.. Tot morgen.." en weg was hij, in dromenland.
In de koelbox staan vier overvolle flessen baobab juice. Door Oumi gemaakt. Cake erbij en ballonnen, dan is het wel feest. Het lijkt wat karig, maar voor een kind dat in Gambia woont is het heel bijzonder. Verjaardagen worden niet gevierd. Als ze al weten wanneer ze geboren zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten