Wat brengt de zondag me. Rust? Meer dan me lief is. Omar had aangeboden de door mij meegebrachte nieuwe lampen in de jeep te monteren. Helaas, verkeerd systeem. Iets als drie schroeven waar het vier houders zouden moeten zijn en bovendien geen extra gat voor stadslicht (of zoiets). Was dit Nederland dan ruilden we ze gewoon om. Maar dit is Afrika en van omruilen is uiteraard geen sprake. Dus naar de lasser. Die is helaas net met zijn zuurstoffles en gas vertrokken naar elders om iets te repareren.
En daar is dus opeens die 'rust'. Van de nood een deugd maken dan maar en wat mensen in de buurt begroeten. De eerste, de taylor Ousman, omhelst me zo stevig dat ik er bijna wat van ga denken. Trots laat hij het kunstleer zien waarmee hij een kussen gaat bekleden.
"Mooi hoor" zeg ik en steek mijn duim omhoog.
""Thank you thank you my wife!!"
Jaja, allemaal best. Ik ben zo weer weg, lach ik.
De tweede is de oude heer Pieta, van Father School. Hem omhels ikzelf omdat ik hem ontzettend mag. Voor zijn pensioen was hij hoofd van de christelijke (katholieke) school. Nu is hij daar nog slechts supervisor. Malang wilde heel graag naar deze school, maar hij was vol. Niet in het laatst omdat de school kwaliteit heeft waar het bij andere scholen vaak om niet meer dan quantiteit gaat. Ik spreek met Pieta af om naar het hoofd van de school te gaan. Kijken of er nog iets te regelen valt voor Malang. De ochtend dat ik namelijk bij Malang in de klas zat onlangs, ben ik me lam geschrokken. De kinderen moesten de datum van het bord over schrijven en deden daar een halve ochtend over. Het enige dat de juf deed was 'hurry up' roepen. Dat de kids haar kleine lettertjes misschien niet konden lezen kwam niet in haar op. Ook had ze duidelijk geen interesse in de resultaten. Heel jammer. Ik ga mijn energie niet steken in een juf onderwijzen. Ik heb wel wat anders te doen.
Na Pieta ging ik door naar de compound van Pap. Zijn vrouw was aan het koken in de hut. Met de deur dicht nota bene omdat de wind het vuur deed oplaaien. In de hut is het bloedheet en rokerig. Dat ze er niet in stikt. Mijn plan om dit systeem te veranderen gaat nu toch echt een vorm aannemen. Ik heb weliswaar alle foto's maar heb nog nooit zo'n fornuis gemaakt zoals ik van plan was. Ik ga met Pap overleggen. Hij heeft stenen klaarliggen voor een omheining, waarvan hij dan maar een paar moet gebruiken. Ik ga me in ieder geval niet alwetend opstellen, dat scheelt een valkuil. Samen het ding bouwen en hopen dat het werkt. Deze week wil ik eraan beginnen. En hopelijk kan ik na de eerste proef meer mensen uitnodigen en stimuleren om er ook een te bouwen. Minder rook en minder hout moet ze over de streep trekken.
En nu ga ik door het hete zand terug naar de garage. De jeep zou zomaar klaar kunnen zijn. Of nog lang niet. We zullen het zien..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten