De wind waait het stof over de compound. Achter de put vermaken de kinderen van Omar zich met 'gardening', tuinieren. Met een zware ijzeren digger stampen ze in de keiharde grond. Ze willen een gat maken voor een bananenplant. Gisteren spanden ze een net, zo goed en zo kwaad als het kon, in navolging van wat ze gezien hadden bij mij. Kopieren, kopiëren. Al doende leren ze.
Wat ze nooit leren: to take care. Alles gaat stuk omdat ze er niet voor zorgen. Vorige week heb ik ze vormpjes en een gieter gegeven om mee in het zand te spelen. Wat niet onder het hemd meegenomen is door de buurkinderen ligt nu kapot verspreid over de compound. Eindeloos vol geduld leg ik ze uit dat het nooit wat wordt als je niet voor je spullen zorgt. Vanochtend wilde Malang zijn tanden binnen poetsen omdat hij het te koud vond buiten.
"Nee hoor, trek je vest maar aan".
Aan zijn gezicht zie ik dat er iets met het vest is.
"Go and find it!" geef ik hem kort de opdracht. In zijn kamer doet hij niets anders dan staan.
"Use your hands and your eyes to find it".
Sloom tilt hij een broekje op.
"Think Malang what you did with it."
Ik zal hem verder moeten helpen want zo komt dat vest nooit tevoorschijn.
"Yesterday you wear it to school. Did you leave it there?"
Bedrukt kijkt hij naar de grond en knikt.
Lekker wel. Een mooie die het terug krijgt.
Ik ben boos op hem omdat hij steeds maar van alles vergeet.
"Not taking care, always forget. It cannot be Malang!"
Even later ben ik op school om water te tappen in de jerrycans. Met een grote grijns huppelt hij langs me. Met zijn vest aan. Een wonder dat het niet meegenomen is door een medeleerling.
De kinderen verzamelen zich voor de school. Per klas staan ze in rijen. Grade 1 to five. Juf Mariama van Malang's klas legt uit dat het 'examentijd' is. Malang heeft gisteren examen Arabisch gedaan . Van rechts naar links staat in een hoekje van zijn schrift iets wat lijkt op een datum.
"I had 80 points!" riep hij trots.
Na twintig minuten stilstaan en luisteren in de steeds warmer wordende zon, vervagen de rijen meer en meer. De leraren lopen er tussendoor om ze er weer in terug te duwen. Van luisteren is allang geen sprake meer.
Ik vraag Mariama de Principal of dit zin heeft. Niemand luistert en de meesters volgen elkaar op met speeches.
Ze lacht. "No, nobody listens" concludeert ze. Ik geef haar de tip dat de speeches misschien korter kunnen. Bijvoorbeeld met tien heldere punten. En daarmee klaar.
"Yes that would be nice" is haar reactie.
Wat ze verder met mijn advies zal doen blijft de grote vraag. Afrikanen zijn breedsprakig en herhalen zichzelf eindeloos. Ik heb niet het geloof dat ik dat een beetje kan bijschaven.
Als na ruim een uur aan de meeting een einde lijkt gekomen besluiten de kinderen met het volkslied. Ik stop met watertappen. Want dat is vast ongepast. Op mijn beurt probeer ik me aan de ongeschreven regels te houden.
De oudere kinderen stormen de trappen op, blij dat ze weer kunnen bewegen. De kleintjes pakken hun hakmes of hak. Ze worden geacht vandaag in de tuin te helpen.
Ik vul de laatste flessen en hobbel voorzichtig tussen de palmbomen naar huis. Er is iets gebroken onder de jeep - het zal niet - en wordt hopelijk vandaag vervangen door Omar.
Zien is geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten