15 de stilste Oudejaar ooit..

In de ramen hangen lampjes in soorten en maten. Op tafel staat het kerstboompje de boel te overtroeven met zijn pas opgeladen batterijen die nu ook de blauwe lampjes eindelijk laat flikkeren.
Oudejaarsavond. Met de jaren heeft de wilde stemming - waar is het feest?! Waar kunnen we knallen?! - plaats gemaakt voor rust. Malang ging weliswaar een uurtje later naar bed, maar dat kwam gewoon omdat we in Sanyang 'op een terras' hadden gezeten. Stoeltjes op een verhoging en een tafel met een tafelkleedje erop. Binnen bleek een heus restaurantje gevestigd.
"Van een Gambiaan??" vroeg ik de goedlachse rastajongen.
" No, Lebanese.." Het zal niet..
Ik vroeg of ik de kaart mocht zien. Niet dat ik honger had, maar gewoon voor de volgende keer. Een compleet menu-boek met ontbijten, lunch gerechten, diverse diners inclusief pizza's ( huh?!) en de nodige dranken, van hete melk tot whisky.
Binnen was het leeg. Geen enkele klant. Ik kon me er eerlijk gezegd ook nauwelijks een voorstelling van maken. In dit dorp waar vrouwen met stapels kleurige lakens op hun hoofd en baby op de rug wel wat anders te doen hebben dan hun geld aan pizza's uit te geven. Om het nog maar niet over de slenteren de meisjes te hebben of de voetbalminnende boys en de oude mannen die onder een attaya het leven op straat bekijken.
Saliem, met wie ik in dit etablissement beland was, vroeg de rekening. Een geschreven strookje papier meldde dat ik twee flesjes genuttigd had, 50 dalasis samen. De goedlachse rastajongen knipte nog even snel de kleurige lampen aan op het 'terras', als wou hij voorkomen dat ik echt wegging.
Thuis warmde ik de rijst op, maakte heet water voor Malang's bad en hoopte dat hij niet al te teleurgesteld zou zijn straks. Ik vond het idee om er na het eten nog op uit te trekken ronduit absurd. Hoppen op keiharde muziek met een kind van acht.
Dat gingen we dus niet meer doen.
Rozig van het warme bad en een volle buik posteerde Malang zich op de bank met mijn tablet. Een filmpje en dan naar bed.
Het wordt de stilste oudejaarsavond van mijn leven. Met een zakje harde mini oliebollen en een kop melk lees ik de Volkskrant van een week geleden.
Maar vanuit m'n ooghoek hou ik stiekum de klok in de gaten. We gaan namelijk wel over naar 2018.
2017 komt nooit meer terug. Proost alvast met een kop melk :-)
Happy New Year allemaal!