13 woensdag de twintigste

Ik moet de agenda aanklikken om een idee van datum te hebben. De tijd vliegt voorbij als de vogels in de lucht.
Het is koud vanmorgen. Geen zon. "Plaatselijk bewolkt, 21 graden."
"Moet je geen vest aan?" vraag ik Malang als hij eindelijk na veel gefoeter en aansporen - heb je alles? pencil? rubber? writingbook? Water? Lunch? - klaar staat om naar school te gaan.
Onbegrijpelijk dat hij nee schudt.
"Today is not too cold" verklaart hij me nader.
Ik vraag nog een keer of hij echt alles heeft, wetend dat hij nog steeds niet om zijn lunchgeld heeft gevraagd. Met zijn fiets in de hand en rugzak om, kijkt hij rond alsof hij daarmee op een idee gebracht kan worden. En ja hoor!  Hij ziet de kast met daarop het bekertje geld.
"Lunch money.."
"Please.."
"Lunch money please" mompelt hij zachtjes.
Hij frommelt het briefje van vijf dalasis in zijn broekzak. Straks goed voor een halve tapalapa met spaghetti. Een half stokbroodje.
Ik loop met hem mee naar de gate.
"Kiss!" en ik buk mijn stramme lijf om hem een kus op zijn wang te geven. Daarna hou ik hem mijn wang voor en geeft hij mij lachend een kus. Weg is hij.
Rituelen. Inslijpen van gewoontes. Want dat is wat hier in positieve maar helaas ook in negatieve  zin gebeurt. Ze leren om vooral niet teveel energie te steken in 'to take care'.
"Throw! Throw! Throw!  Ik ben het zat dat je alles maar meer smijt. Everything dirty dirty dirty!  Not with me, in this house!" bler ik half in het Engels, half in het Nederlands.
Kinderen mogen in Nederland dan hetzelfde zijn, zoals een Facebook Friend laatst opmerkte, het gevolg van alles op de vieze grond of in het stoffige zand gooien is toch echt wel anders. En dan heb ik het nog niet over het wassen wat hier een voor mij niet te overziene klus is. Daarom heb ik voor het eerst een buurvrouw die die taak op zich neemt. Tegen betaling uiteraard.
Op onze compound lijkt zondag wasdag te zijn. Het nichtje dat bij Omar en Oumi woont heeft vrij van school. Aan haar de taak de berg vuile kleren van zowel de kinderen als de ouders straks 'aan de lijn' te krijgen. Op het prikkeldraad dus, want geen knijpers. De berg ligt op het zand. Vuiler dan vuil bestaat toch niet lijkt ze te denken. Nee waarschijnlijk denkt ze dat helemaal niet. "Throw." En daarmee klaar.  Teil na teil tapt Isatou vol bij de put en schuifelt met de loodzware last op haar hoofd naar de plek waar ze gaat wassen. Op het zand dus. Daar staan na een half uurtje drie grote teilen met water op een rij. De eerste krijgt Omo. De rest is om te spoelen. Sinds kort heeft ze een wasbord. Dat scheelt een hoop geboen en gewrijf met de handen. In het zand ligt een blok sunlightsoap. Zonder dat zijn vooral de overvuile kinderkleren niet schoon te krijgen. Mijn wasvrouw klaagde laatst dat ik een veel te klein stuk zeep erbij gedaan had. "You need to buy the big one of 15 dalasis. Not eight..." bromde ze.
"Ok ok, I shall do it next time.." antwoordde ik beschaamd.  Hoe ik alles te weten kom? Zo dus. Je doet het fout en je krijgt op je kop als een stout schoolkind.
Dat heet "al doende leert men".
In Afrika meer dan waar.