20 een heerlijke stilte

Racen en rennen is erg on-afrikaans. Hier slentert men de straat over, al komt er een tientons truck op je afgestormd. De koeien, honden en geiten doen al net zo. Honden blijven zelfs midden op de weg liggen slapen. Een wonder hoe ik net op tijd om ze heen slinger met de jeep.
Maar ik race dus. Voor zover het lijf dat toelaat. Zo niet dan scheur ik de jeep ergens heen. Maar nu is het stil. Heb ik rust.
Wat doe ik toch fout? vroeg ik me af. Dat ik altijd moet rennen om iets klaar te krijgen. Plannen misschien. Als ik beter plan moet het goedkomen. Vandaag daarmee begonnen. Wil ik dat Malang om acht uur in bed ligt, dan zal ik al voor vijven moeten beginnen met koken. Gekkenwerk. s'Middags eten, zoals iedereen?  Ook niet echt m'n favoriet om om een uur te staan koken. Maar goed, toch maar gedaan .
Het loont. Om acht uur ligt hij gewassen en wel in bed, de katten hebben hun eten gehad en ik peuzel in stilte van een broodje chocopasta. En overdenk de dag.
Om 11 uur vanochtend ging de telefoon. De immigratieman die met diverse papieren helpt. Of ik maar even extra geld wil brengen want ik moet ook 'income tax' betalen.
"Income tax?! You say what!? Ik dont have income. Only outcome.."
De immigratieman buldert van het lachen. Maar is ook onvermurwbaar.
"You have to bring thousand"
Welja, kom maar op. Gisteren 1700. Vorige week 3700. Als al die toubabs die hier 'langer dan een weekje' zitten dit betalen, hebben ze toch aardig wat in kas.
"I am in the border of Kartong" besluit hij en hangt op.
Als ik Kartong binnenrijd is het direct feest: "Mama! Mama Africa!" Kartong is toch een beetje mijn roots. Zij hebben mij mijn naam gegeven. Iedereen kent me.
Bij de grensrivier waar de immigratieman op mij wacht  is het  weer een gezellige boel. Ik zoek een vis uit, tonijn, klets wat met de vissers, slenter (!) naar een van de lokale koffietentjes en leuter met Jan en Alleman. Twee enorme zwarte armen worden er van achter om mijn lijf heen geslagen. Of ik weet wie dat is vraagt het koffiemeisje.
"Ja hoor, is Djanko".
Nog altijd voelen zijn armen vertrouwd, al zijn we al zes jaar uit elkaar.
We kletsen wat en dan is het tijd om op te stappen. Ik wil op tijd thuis zijn voor als Malang uit school komt.
Nog even naar het marktje in Kartong voor  een bosje sla en weg ben ik.
"The Smiling Coast of The Gambia". Ok.   Maar de mooiste en liefste glimlachen worden me hier in Kartong gegeven.